حیاض

حرکت با تمامی امتیازش، رهزنی خطیر برای متحرک است. تحرک، دائمی است. و همین استمرارش متحرک را عادت می دهد. به همه چیز. حتی به خودش. و به حرکتش. انسان، زمانی که با خود، مسیر حرکت را مرور می کند و به گذشته باز می گردد و یا به آینده می رود، یعنی " تخیل " می کند، لحظه ای عادت شکنی می کند و با ولع تلنگری را می بلعد.
انسان همیشه عادتش را نمی شکند. گاهی در لابه لای عادت دست و پا می زند و می میرد؛ و از " حرکت" باز می ایستد.
انسان از بدو خلقت تکوینا با " شدن " همراه است.
اما تضمینی برای "توجه" وی به این شدن نیست. و عادت، مولود فقدان توجه است.
انسان به ندرت توجه می کند؛ لذا قلیل من عبادي الشكور. و کذا.
و گاه نیز "متوجه" می شود. و تجلی پروسه ی متوجه ساختن، تماما در " طبیعت " و تمامی متعلقاتش است. لکن، فمن أولی منك بذلك...
.
۱۳۹۸/۲/۲