حیاض

از بدو تولد، طفل شروع به ساخت منِ خود، و شکل دهی روابطِ من با دنیای بیرون می کند. نفس در پیدایش و شکل گیری وام دار بدن است، اما این به آن معنا نیست که نفس معلول بدن باشد. بدن ،زمینه ی ظهور نفس را فراهم می کند لکن نفس در بقاء و دوام مستقل از بدن و شرایط بدن است. نفس یا منیّت، صرفا متاثر از بدن یا دنیای درون نیست. بلکه شدیدا از محیط خارجی و دنیای بیرونی هم اثر می پذیرد. پنج سال اول طفولیت دورانی کلیدی و سازنده در نفسانیتِ فرد است. شکل گیری منیّتِ طفل در این برهه متاثر از محیط بیرونی است تا دنیای درونی خود. طفل شدیدا وابسته به مادر یا جایگزین آن است و تمامی حرکات و وجناتش را از وی متاثر می شود. رفتار محیط شدیدا در وی اثر می گزارد و به او شاکله ی رفتاری و اعتقادی می بخشد . قوه بالغه بعد ها عمیقا در سایه ی عواطفِ طفولیت و میراثِ محیطِ طفل قرار خواهد داشت. نفسِ شکل گرفته در آینده افسار بدن را در اختیار می گیرد و طفل آنگونه در بزرگسالی می تازد که در کودکی تاخته باشد یا تازانده شده باشد.

اما این به معنای خاموشی قوه ی بالغه در طفولیّت نیست.